تورهاي مسافرتي

موزه ارميتاژ (Hermitage Museum) واقع در سن پترزبورگ روسيه ، با ۳ ميليون اثر هنري (كه البته همه به طور همزمان نمايش داده نميشوند)، يكي از بزرگترين موزه هاي جهان و از قديميترين گالريهاي هنري و موزه هاي تاريخ و فرهنگ بشري در جهان است.
بناي اصلي قصر زمستاني نام دارد و در گذشته محل سكونت رسمي تزارهاي روسيه بوده است.
مجموعه عظيم ارميتاژ در شش بنا به نمايش گذاشته شده است. بناي اصلي قصر زمستاني نام دارد و در گذشته محل سكونت رسمي تزارهاي روسيه بوده است. موزه ارميتاژ شعبه هايي بين المللي در آمستردام، لندن و لاس وگاس نيز دارد. از جمله هنرمنداني كه آثارشان نقاط قوت مجموعه هنر غرب در موزه ارميتاژ هستند، ميتوان به ميكل آنژ، لئوناردو داوينچي، روبنس، ون دايك، رامبراند، رودن، مونه، سزان، ون گوگ، گوگن و پيكاسو اشاره كرد.
البته اين موزه مجموعه آثار متعددي دارد كه از جمله آنها ميتوان به نشانها، البسه و جواهرات سلطنتي، مجموعه متنوعي از جواهرات ساخته فابرژه (Fabergé) و بزرگترين كلكسيون موجود در جهان از طلاي باستاني متعلق به اروپاي شرقي و آسياي غربي اشاره كرد.

پيدايش موزه آرميتاژ روسيه

در سال ۱۷۶۴، كاترين كبير با خريد بيش از دويست نقاشي در اروپا، جمع آوري اين مجموعه مشهور را آغاز كرد. سفراي روس در پايتختهاي بيگانه مامور يافتن بهترين مجموعه هاي هنري ارايه شده براي فروش- مانند مجموعه هاي برول (Brühl) سياستمدار ايالت ساكسوني (Saxony) آلمان، كروزا (Crozat) ، كلكسيونر فرانسوي و گالري والپول (Walpole) در انگلستان –بودند. كاترين كبير، گالري خود را (my hermitage) (گوشه عزلت يا خلوتگاه خود) ميناميد زيرا تنها افرادي انگشت شمار اجازه ورود و تماشاي آثار موجود در آن را به دست مي آوردند.
او در يكي از نامه هاي خود با تاسف چنين گفته است:” تنها موشها و من ميتوانيم تمام اين [زيباييها] را تحسين كنيم.” كاترين تئاتر خصوصي خود را كه در نزديكي گالري و در طي سالهاي ۱۷۸۳ و ۱۷۸۷ ساخته شده بود نيز، ارميتاژ ميناميد.

 توسعه در قرن نوزدهم

به تدريج، كلكسيونهاي سلطنتي با آثار باستاني و فرهنگي يونان و سيت كه در طي حفاريهاي انجام شده در پرشچپينا (Pereshchepina)، پازيريك (Pazyryk) و ديگر مقابر باستاني كه در جنوب روسيه يافته شده بود، غني تر شد. به اين ترتيب ايجاد يكي از غني ترين مجموعه هاي طلاي باستاني آغاز شد. اين مجموعه اكنون شامل بخش قابل توجهي از گنجهاي تروا است كه توسط هاينريش اشلايمن (Heinrich Schliemann) كشف و از زير خاك خارج شد و در سال ۱۹۴۵ توسط ارتش سرخ از موزه برلين ضبط گرديد.
تزار نيكولاس اول براي جاي دادن مجموعه در حال توسعه عتيقه جات يونان، روم و مصر از معمار سبك نئوكلاسيك آلماني به نام ليو فون كلنز (Leo von Klenze) خواست تا بناي موزه عمومي را طراحي كند. اين بنا كه در سال ۱۸۵۲ براي بازديد عموم گشوده شد، به احتمال بسيار اولين گالري در اروپاي شرقي است كه از ابتدا به همين قصد طراحي و ساخته شده است.
همچنان كه تزارهاي روس به توسعه مجموعه هنري خود مشغول بودند، آثار متعددي از داوينچي، يان ون ايك (Jan van Eyck) و رافائل در ايتاليا خريداري شدند. بزرگترين مجموعه آثار رامبراند در جهان نيز متعلق به موزه ارميتاژ است.

 فراز و نشيبهاي قرن بيستم

در طي انقلاب روسيه در سال ۱۹۱۷، موزه سلطنتي ارميتاژ جزو اموال خصوصي اعلام شد. پس از ملي شدن مجموعه هاي هنري عمومي ملي، دامنه آثار موجود در موزه وسعت بيشتري يافت. به خصوص ورود هنر مدرن از كلكسيونهايي چون مجموعه هنري سرگئي شكوكين (Sergei Shchukin) و ايوان موروزوف (Ivan Morozov) بسيار جالب توجه بود.
از جمله آثار اضافه شده به موزه ميتوان از اكثر آثار سالهاي اخير گوگن، ۴۰ اثر سبك كوبيسم پيكاسو و آثاري مشهور از بزرگان هنر مدرن مانند تابلو ” رقص” La danse اثر ماتيس و “كافه شبانه” (Night Café) اثر ون گوگ اشاره كرد.
حكومت شوروي  توجه چنداني به نگهداري از هنر “منحط طبقه بورژوا” نداشت. به دستور استالين تعدادي از با ارزشترين آثار موجود در موزه ارميتاژ در خارج از كشور به فروش رسيد. از جمله اين آثار ميتوان شاهكارهاي بي رقيبي چون (Alba Madonna) اثر رافائل، “ونوس در مقابل آينه” (Venus with a Mirro) اثر تيشين (Titian) و”بشارت” (Annunciation) اثر ون ايك را نام برد.
بسياري از اين آثار كه توسط اندرو ملون (Andrew Mellon) تهيه شد، اكنون هسته مركزي گالري هنر ملي (National Gallery of Art) در واشنگتن را تشكيل داده است. از ديگر موارد از دست رفته موزه كه البته موارد مشابه آنها يافت ميشود ميتوان به هزاران اثر هنري كه از موزه ارميتاژ خارج شده و به موزه پوشكين در مسكوو موزه هاي ديگري در سراسر اتحاد شوروي فرستاده شد اشاره كرد.
تعدادي از كلكسيونهاي موزه نيز در طي محاصره لنينگراد در جنگ جهاني دوم، هنگامي كه ساختمان موزه به عنوان پناهگاه در مقابل حمله هوايي استفاده شد، قرباني بمباران شد.
اين دوره غم انگيز در تاريخ موزه ارميتاژ در سال ۱۹۴۵ به پايان رسيد. در اين زمان دولت كوشش ميكرد با انتقال دادن تعدادي از آثار هنري به موزه كه در طي جنگ جهاني دوم توسط ارتش سرخ از آلمان تصرف شده بود، خسارات وارده را جبران كند. گرانقيمت ترين بخش اين غنيمت جنگي نقاشيهاي هنرمندان امپرسيونيست بود كه از مجموعه هاي خصوصي طبقه ممتاز آلمان به دست آمده بود.
اين نقاشيها تا سال ۱۹۹۵ كه موزه آنها را در معرض ديد عموم قرار داد، گمشده تلقي ميشدند. به گفته دولت روسيه اين آثار تنها ميتوانند بخش كوچكي از خسارات جبران ناپذيري كه تهاجم آلمان به ميراث فرهنگي روسيه وارد كرده اند- از جمله تخريب كامل كاخها و باغهاي پترهوف (Peterhof) و تزارسكو سلو (Tsarskoe Selo) را جبران كند. از طرفي دولت روسيه قانوني را تصويب كرد كه به موجب آن بازگرداندن اين آثار به صاحبان قبلي آن ممنوع اعلام شده است زيرا اين افراد به خاطر تامين هزينه رژيم نازي گناهكار شناخته شده اند.

 ورود به قرن ۲۱

در سالهاي اخير، ارميتاژ بيش از پيش توسعه يافته و عمارت ستاد فرماندهي را نيز در بر گرفه است و به انجام پروژه هاي بزرگي در خارج از كشور نيز پرداخته است كه موزه ارميتاژ گوگنهايم (Guggenheim Hermitage Museum) در لاس وگاس، اتاقهاي ارميتاژ در عمارت سامرست (Somerset House) در لندن و ارميتاژ آمستردام در هلند از آن جمله اند.
مقامات موزه در ماه جولاي سال ۲۰۰۶ اعلام كردند كه ۲۲۱ فقره آثار كوچك مانند جواهرات، شمايلهاي ارتودوكس، ظروف نقره و اشيائي با ميناكاري فراوان از موزه به سرقت رفته است. ارزش اين اشياء كه تا كنون يافته نشده اند، ۵۴۳ هزار دلار برآورد شده است.

روسيه – تور روسيه – سفر به روسيه

Http://travelrussia.ir